انگلیسی ها به ما آموخته اند که ما قبلا یک ملت نبودیم و قرن ها طول می کشد تا یک ملت شویم. این بدون پایه است. ما قبل از آمدن آنها به هند یک ملت بودیم. یک فکر الهام بخش ما شد. شیوه زندگی ما هم همینطور بود. به این دلیل بود که ما یک ملت بودیم که آنها توانستند یک پادشاهی ایجاد کنند. متعاقباً ما را تقسیم کردند.
از آنجایی که ما یک ملت بودیم، هیچ اختلافی با هم نداشتیم، اما گفته می‌شود که مردان پیشرو ما یا با پای پیاده یا با گاری‌های گاو در سراسر هند سفر می‌کردند. آنها زبان یکدیگر را آموختند و بین آنها فاصله ای نبود. به نظر شما نیت آن اجداد فرهیخته ما که ستوبندها (رامشوار) را در جنوب، جاگانات در شرق و هاردوار را در شمال به عنوان مکان های زیارتی تأسیس کردند، چه می توانست باشد؟ اعتراف خواهید کرد که آنها احمقی نبودند. آنها می دانستند که پرستش خدا می تواند به همان خوبی در خانه انجام شود. آنها به ما آموختند که کسانی که قلبشان از عدالت می درخشد، گنگ را در خانه های خود داشتند. اما آنها دیدند که هند یک سرزمین تقسیم نشده است که توسط طبیعت ساخته شده است. بنابراین، آنها استدلال کردند که باید یک ملت باشد. با این استدلال، اماکن مقدسی را در نقاط مختلف هند برپا کردند و مردم را با تصور ملیت به شیوه ای ناشناخته در سایر نقاط جهان اخراج کردند.» - مهاتما گاندی، pp 42-43 هندی ساراج.
سخنرانی‌های راهول گاندی در بریتانیا در حال حاضر در میان رای‌دهندگان رای‌دهنده‌اش در چمن خانگی باعث ایجاد نگرانی شده است. با نادیده گرفتن حمایت های سیاسی، شنیدم که بسیاری از مردم می گفتند که نیازی به بین المللی کردن مسائل داخلی و انتخابات داخلی و گفتن یا انجام کارهایی در خاک های خارجی که وجهه و شهرت هند را خدشه دار می کند وجود ندارد. بازارها و سرمایه گذاری ها به شدت تحت تأثیر ادراک هستند، از این رو تصویر و شهرت یک کشور بسیار مهم است. اما افرادی که با آنها صحبت کردم به نظر می رسید که غرور ملی گرایانه و احساسات میهن پرستانه آنها از سخنان راهول گاندی در سکوهای خارج از کشور آسیب دیده است که نشان می دهد یک ذهن معمولی هندی نسبت به بین المللی شدن مسائل داخلی خارج از خانه حساس است. یک مثال خوب این است که اظهارات اسدالدین اویسی در پاکستان چگونه مورد استقبال مردم هند قرار گرفت.
در سیاست های انتخاباتی، هیچ سیاستمداری نمی تواند احساسات رای دهندگان خود را توهین کند. آیا راهول گاندی ساده لوح است که این را درک نمی کند؟ او در چه کاری است؟ آیا او مخفیانه یک انترناسیونالیست است؟ چه دلیلی برای او عزیزتر است؟ چه چیزی او را به حرکت در می آورد و چرا؟
در پارلمان و در تعاملات بیرونی، راهول گاندی چندین بار ایده خود را درباره هند به عنوان «اتحادیه ایالت ها» توضیح داده است، ترتیبی که به عنوان نتیجه مذاکرات مستمر به دست آمد. به گفته او، هند یک ملت نیست، بلکه اتحادیه بسیاری از کشورها مانند اتحادیه اروپا است. به گفته او، RSS است که هند را به عنوان یک موجود جغرافیایی (و به عنوان یک ملت) می بیند.
از یک سرباز نظرش را درباره هند بپرسید و او خواهد گفت اگر هند یک موجود جغرافیایی نیست، پس ما از کدام موجود نامرئی در مرز محافظت می کنیم و برای آن فداکاری می کنیم؟ وابستگی عاطفی و احساس تعلق به یک قلمرو حتی در بسیاری از حیوانات نیز دیده می شود، به عنوان مثال، دیدن پارس کردن سگ ها و مبارزه با سگ مزاحم برای محافظت از قلمرو خود، امری رایج است. اغراق نخواهد بود اگر بگوییم کل تاریخ و سیاست کنونی جهان عمدتاً مربوط به قلمرو و امپریالیسم «ایدئولوژی» است.
رفتار سرزمینی سگ‌ها و شامپانزه‌ها در انسان تکامل می‌یابد و شکل «عشق به سرزمین مادری» به خود می‌گیرد. در جامعه هند، ایده سرزمین مادری یکی از ارزشمندترین سازه ها است. این به بهترین شکل در ایده जननी जन्मभूमिश्च स्वर्गादपि गरी از مادر و سرزمین برتر است بیان می شود. این نیز اتفاقاً شعار ملی نپال است.
یک کودک معمولی هندی عشق و احترام به وطن را از طریق اجتماعی شدن اولیه از طریق تعامل در خانواده با والدین، در مدارس با معلمان و همسالان، کتاب، آهنگ‌های میهنی و رویدادهایی مانند جشنواره‌های ملی، سینما و ورزش و غیره تلقین می‌کند. متون مدرسه، ما با افتخار داستان قهرمانان بزرگ جنگ مانند عبدالحمید، نیرمالجیت سخون، آلبرت اکا، بریگ عثمان و غیره یا رانا پراتاپ و غیره را می خوانیم که جان خود را برای دفاع و حفاظت از سرزمین مادری خود فدا کردند. جشن های جشنواره ملی در مدارس و جوامع در روزهای استقلال، روزهای جمهوری و گاندی جایانتی ما را سرشار از غرور ملی و میهن پرستی می کند. ما با روحیه وحدت در تنوع و داستان های افتخارات تاریخ و تمدن هند بزرگ می شویم و به هند احساس افتخار می کنیم. این گونه است که عوامل اجتماعی شدن اولیه هویت ملی ما را شکل می دهد و محبت و فداکاری را به وطن القا می کند. «من» و «مال من» ساختارهای اجتماعی هستند. برای یک فرد متوسط، هند به معنای سرزمین مادری وسیع میلیاردها انسان مختلف است که همگی با رشته عاطفی مشترک هندگرایی یا ناسیونالیسم مرتبط هستند. این به معنای قدیمی ترین تمدن جهان، سرزمین گوتام بودا و مهاتما گاندی است.
با این حال، بر خلاف یک هندی متوسط، جامعه پذیری اولیه راهول گاندی متفاوت بود. از مادرش، او ارزش های اجتماعی، باورها و ایده های سرزمین مادری را مانند هر کودک معمولی هندی تلقین نمی کرد. معمولاً مادران بیشترین تأثیر را در رشد باورها و شخصیت کودکان دارند. مادرش زمانی در اروپا بزرگ شده بود که ایده اتحادیه ملل تقریباً محقق شده بود. طبیعی است که راهول گاندی بیشتر از «ارزش‌های هندی و ایده هند به عنوان سرزمین مادری» «ارزش‌های اروپایی و ایده اتحادیه اروپا» را از مادرش دریافت کرده است. همچنین، تحصیلات مدرسه، دومین عامل مهم اجتماعی شدن ابتدایی برای راهول گاندی بسیار متفاوت بود. به دلایل امنیتی، او نمی توانست به مدرسه عادی برود و نمی توانست مانند یک هندی متوسط تحت تأثیر معلمان و همسالان قرار گیرد.
مادران و محیط مدرسه همیشه بیشترین تأثیر را بر اجتماعی شدن اولیه کودکان دارند، معمولاً هنجارها، ارزش‌های اجتماعی، آرزوها، ایمان‌ها، باورها و جهان‌بینی‌ها از جمله رویکرد و نگرش نسبت به کشور خود را تلقین و شکل می‌دهند. احتمالاً تنها منبع مهم عقاید و نظام ارزشی او مادرش بود که دوران کودکی و اوایل بزرگسالی خود را در اروپا گذرانده بود. بنابراین، به احتمال زیاد او ایده اتحادیه اروپا، هنجارها و نظام ارزشی اروپا را از طریق مادرش به دست آورده است. جای تعجب نیست که ارزش‌های راهول گاندی و ایده کشور «خود» با یک هندی معمولی متفاوت است. بر اساس اخلاق فرهنگی، دیدگاه او بیشتر شبیه نگاه یک شهروند اروپایی است. به طور فرضی، اگر مادر راهول گاندی دختر سرباز ارتش هند بود و اگر او به عنوان دانش آموز عادی در یک مدرسه نظامی هندی درس می خواند، احتمالاً به شکلی که اکنون به ویژگی های او تبدیل شده است، صحبت نمی کرد.
جامعه پذیری اولیه قوی ترین ابزار برای نصب نرم افزار ایدئولوژی و عقاید در ذهن کودکان است. دین و ناسیونالیسم القا شده از این طریق حقایق بدیهی فراتر از استدلال برای بیننده هستند که بر جهان حکومت می کنند و هسته اصلی سیاست جهانی را تشکیل می دهند. هرگونه بی توجهی به این سرچشمه به معنای درک ناکافی و مدیریت نامناسب است.
در این چارچوب است که باید به ایده راهول گاندی در مورد هند به عنوان اتحادیه ای داوطلبانه از دولت ها درست مانند اتحادیه اروپا نگاه کرد. برای او، مانند اتحادیه اروپا، هند نیز یک کشور نیست، بلکه یک قرارداد قراردادی بین دولت‌ها پس از مذاکره است. از نظر او، اتحادیه منوط به نتیجه مذاکرات مستمر است. طبیعتاً چنین اتحادیه ای از کشورها را می توان به همان صورتی که اخیراً بریتانیا از اتحادیه اروپا خارج شد، لغو کرد. و اینجاست که ایده راهول گاندی برای «گروه‌های» حامی «برکسیت از اتحادیه هند» جالب می‌شود.
راهول گاندی ممکن است به معنای هرگونه سوء نیت علیه هند نباشد. این دقیقاً نحوه عملکرد ذهن او به دلیل چارچوب دیدگاه ها یا نرم افزارهای نصب شده در ذهن او از طریق اجتماعی شدن اولیه است تا قیاسی از علم ارائه دهد. این همچنین توضیح می دهد که چرا تصور پسر عمویش وارون گاندی درباره هند با نظر راهول گاندی یکسان نیست، اگرچه هر دو از یک اصل و نسب هستند اما در تربیت والدین و تحصیلات اولیه متفاوت هستند.
به نظر نمی رسد که اراده آزاد چندان آزاد باشد. فقط در نرم افزار و سیستم عامل خودش رایگان است.
دولت-ملت های ژئوپلیتیک واقعیت دارند، در شرایط کنونی هیچ راهی برای فرار از آن وجود ندارد. ایده ملت را نمی توان برای انترناسیونالیسم مبتنی بر ایدئولوژی سیاسی یا مذهبی کنار گذاشت. در حالت ایده آل، دولت-ملت ها باید فقط برای انترناسیونالیسم مبتنی بر ارزش های انسانی جهانی که رویایی بسیار دور باقی مانده اند، پژمرده شوند.
راهول گاندی، بر خلاف سیاستمداران معمولی، صادقانه حرفش را می زند، بدون اینکه در مورد عواقب آن در سیاست های انتخاباتی زحمت زیادی بکشد. او به بخش هایی که دیدگاه مشابهی در مورد هند دارند صدا می دهد. یا به طور متناوب، بیان ایده های او یک استراتژی خوب اندیشیده شده برای جذب افرادی با دیدگاه های مشابه برای مسافت پیموده شده سیاسی است. در آن صورت، جلسات شهرداری او، پس از بهارات یاترا، در دانشگاه کمبریج و مؤسسه امور بین‌الملل (چاتام هاوس) در لندن، طوفان‌های انتخابات عمومی آتی را به همراه داشت.
***
***
