عشق و احترام پایه های پرستش اجداد به ویژه در آیین هندو است. اعتقاد بر این است که مردگان وجود دائمی دارند و می توانند راهنمایی هایی را برای تأثیرگذاری بر سرنوشت زنده ها ارائه دهند.
باستانی هندو تمرین از عبادت اجداد در یک دوره 15 روزه که هر سال یک بار توسط هندوها مشاهده می شود "پیتری پاکشا("چهل هفته از اجداد") که در طی آن از اجداد یاد می شود، عبادت می شود و از آنها برکت طلب می شود.
هندوها در سرتاسر جهان در این دوره از یادبود، به کمک‌ها و فداکاری‌های اجدادشان فکر می‌کنند تا بتوانیم زندگی امروزی خود را بهتر زندگی کنیم. همچنین، فرهنگ، سنت ها، ارزش ها و میراث الهی که توسط آنها به وجود آمده است تا ما را در زندگی خود شکوفا کنند و افراد خوبی باشیم. هندوها حضور ارواح درگذشته را فرا می‌خوانند، آنها به دنبال محافظت از ارواحی هستند که اکنون رفته‌اند و برای ارواح مجسم شده دعا می‌کنند تا صلح و آرامش را بدست آورند.
این بر اساس مفهوم ریشه‌دار متون مقدس ودایی است که می‌گوید وقتی فردی متولد می‌شود، با سه بدهی متولد می‌شود. اول، بدهی به خدا یا قدرت برتر به نام «دیو رین». دوم، بدهی به مقدسین به نام «ریشی رین» و بدهی سوم به پدر و مادر و اجداد خود به نام «پیتری رین». اینها بدهی هایی هستند که به زندگی فرد وارد می شود، اما آنطور که ممکن است تصور شود برچسب بدهی ندارند. این روشی است که از طریق آن کتاب مقدس آگاهی از وظایف و مسئولیت‌های خود را القا می‌کند که فرد تمایل دارد در طول زندگی روزمره خود از آنها چشم پوشی کند.
بدهی موسوم به «پیتری رین» نسبت به پدر و مادر و اجداد باید توسط فرد در طول زندگی پرداخت شود. اعتقاد قوی این است که زندگی ما، وجود ما از جمله نام خانوادگی و میراث ما هدیه ای است که توسط والدین و اجدادمان به ما داده شده است. کاری که والدین هنگام بزرگ کردن فرزندان خود برای آنها انجام می دهند - آموزش دادن به آنها، تغذیه آنها، فراهم کردن تمام امکانات زندگی برای آنها - پدربزرگ و مادربزرگ ما همان وظایفی را در قبال والدین انجام داده اند که پس از آن والدین قادر به ارائه آنها به فرزندان هستند. بنابراین ما مدیون پدربزرگ ها و مادربزرگ های خود هستیم که به پدر و مادر خود و ... هستند.
این بدهی با انجام کارهای خوب در زندگی، با به ارمغان آوردن شهرت و شکوه برای خانواده خود و به نوبه خود اجداد بازپرداخت می شود. اجداد ما پس از درگذشت، هنوز ما را به عنوان روح های درگذشته ای که نگران سلامتی ما هستند، می پندارند. اگرچه آنها هیچ انتظاری ندارند، اما می توان به نام آنها اعمال خیریه کرد و به خاطر آنها همانطور که هستیم از آنها به نیکی یاد کرد.
در طول این دو هفته، مردم قربانی‌های کوچکی می‌کنند که اجدادشان در ذهنشان است. آنها به گرسنگان غذا اهدا می کنند، برای کاهش رنج دعا می کنند، به نیازمندان کمک می کنند، کاری برای حفاظت از محیط زیست انجام می دهند یا زمانی را به خدمات اجتماعی اختصاص می دهند. این عمل پرستش اجداد صرفاً مبتنی بر ایمان است (به نام شرادا' در هندی) و یک ارتباط معنوی و فراتر از این است که فقط یک آیین هندو باشد.
عبادت سالانه اجداد «شراد» نامیده می شود که در طی آن فرد باید اقداماتی را برای یادآوری، تصدیق و حفظ غرور نسب خانوادگی خود انجام دهد. اگر جد و اجدادی از دنیا رفته است، باید «پیند» یا هدایایی از سوی پسر یا فرزندی تقدیم شود تا روح متوفی به رستگاری (یا موکشا) برسد و در آرامش آرام گیرد. این در گایا، بیهار در سواحل رودخانه فالگو انجام می شود.
دوره 15 روزه سالانه پرستش اجداد، نسب و وظایف ما در قبال آن را به ما یادآوری می کند. فیلسوفان فرهیخته معتقدند که وضعیت هرج و مرج و اضطرابی که ما در هر دو دنیای درونی و بیرونی خود احساس می کنیم، عمیقاً ریشه در رابطه متزلزل با اجداد دارد. بنابراین، عبادت آنها را فرا می خواند و به نوبه خود آنها همچنان به ما راهنمایی، حمایت و تشویق می کنند. این تجربه فرصتی را فراهم می کند تا از نظر عاطفی و معنوی با خاطره اجدادمان ارتباط برقرار کنیم، حتی اگر چیز زیادی در مورد وجود آنها نمی دانستیم. این ارتباط ممکن است به شدت طنین انداز باشد و ما ممکن است حضور آنها را در محافظت از راه هایی احساس کنیم که توسط وجود فیزیکی محدود نمی شود.
***
