"JNU و Jamia Milia Islamia شاهد صحنه های زشتی در هنگام نمایش مستند بی بی سی هستند" - در واقع هیچ چیز تعجب آور نیست. اعتراضات CAA به مستند بی‌بی‌سی، JNU و Jamia و بسیاری دیگر از دانشگاه‌های برتر هند به طور معمول در اخبار جنبش‌های سیاسی و ناآرامی‌ها در محوطه دانشگاه‌هایشان هستند. این مؤسسات آموزش عالی که از پول مالیات دهندگان تأمین مالی می شوند و از پول مالیات دهندگان پرداخت می شوند، بیشتر به عنوان یک مهدکودک سیاسی ظاهر می شوند تا دانشگاهی که به هزینه مالیات دهندگان موظف به آموزش/تربیت منابع انسانی برای تبدیل شدن به محقق، مبتکر، کارآفرین و غیره است. متخصصانی که به توسعه شخصی، اجتماعی و ملی اختصاص دارند. مطمئناً، در هند پس از استقلال، دانشگاه‌ها دیگر موظف نیستند که سیاستمداران حرفه‌ای را انتخاب کنند - این شغل اکنون به فرآیند انتخاباتی عمیقاً ریشه‌دار، از پانچایات روستا تا انتخابات پارلمانی واگذار شده است، که مسیر روشنی را برای یک سیاستمدار حرفه‌ای در سیاست نمایندگی فراهم می‌کند. با یک هشدار منطقی مبنی بر اینکه ایدئولوژی اتوپیای انقلابی دیگر قابل دفاع نیست. اما سیاستمداران سیاستمدار باقی خواهند ماند، بنابراین آنچه باید انجام شود این است که یادگیرندگان را نسبت به ارزش پولی که به سختی به دست آورده‌اند و ضرورت توسعه شخصی و خانوادگی آنها (اگر توسعه ملی نباشد) حساس کنیم. یکی از راه های انجام این کار می تواند نگاه کردن به دانشگاه ها به عنوان ارائه دهندگان خدمات آموزش عالی به عنوان بخشی از اقتصاد ملی بزرگتر و اجرای آنها بر اساس اصول مدیریت کسب و کار برای اطمینان از کارایی باشد. دانشجویان به خریداران/استفاده کنندگان خدمات دانشگاه ها تبدیل می شوند که هزینه آموزش عالی را مستقیماً به ارائه دهندگان می پردازند. همان پولی که در حال حاضر برای ارائه کمک های مالی به دانشگاه ها استفاده می شود، برای پرداخت شهریه و هزینه های زندگی به طور مستقیم به دانشجویان استفاده می شود که به نوبه خود از آن برای پرداخت هزینه خدمات خود به ارائه دهندگان استفاده می کنند. به این ترتیب، کمیسیون کمک هزینه دانشگاه به یک تنظیم کننده بخشی تبدیل می شود. یک نهاد مالی جدید دانشجویی باید ایجاد شود که کمک هزینه تحصیلی و وام را به دانشجویان بر اساس پیشنهاد پذیرش و زمینه اقتصادی و اجتماعی دانشجویان (برای اطمینان از عدالت) تصویب کند. دانشجویان بر اساس رتبه بندی و کیفیت خدماتی که دانشگاه ها ارائه می دهند، دانشگاه را انتخاب می کنند. این امر باعث ایجاد رقابت در بازار بسیار مورد نیاز در بین دانشگاه‌های هند می‌شود که با توجه به برنامه‌ای که اخیراً منتشر شده برای اجازه دادن به دانشگاه‌های خارجی معتبر برای افتتاح و راه‌اندازی پردیس‌ها در هند، ضروری است. دانشگاه های هند باید برای بقا با دانشگاه های خارجی رقابت کنند و از ایجاد «دو طبقه» از هندی های تحصیل کرده اجتناب کنند. هند برای اطمینان از کارایی، برابری و کیفیت در ارائه خدمات آموزش عالی باید از دوگانه «کاربر-ارائه‌دهنده» به مدل سه‌گانه «کاربر-پردنده-ارائه‌دهنده» حرکت کند.
در میان خبر توسعه اولین واکسن داخل بینی در جهان و جشن بزرگ دموکراسی در هند در قالب 74th روز جمهوری، همچنین گزارش هایی مبنی بر سنگ اندازی، دعوا و اعتراض توسط نهادهای دانشجویی سیاسی مانند SFI در دانشگاه های برتر JNU و JMI هند به دلیل غربالگری موارد بحث برانگیز منتشر شد. بسیاری از ایرانیان داخل و خارج از کشور با چهره اسُتاد مهدی زند و فلسه ایشان از طریق روزنامه ها،مجلات و مصاحبه های مختلف تا حدودی آشنایی پیدا کرده اند. مستندی که ظاهراً صداقت مقامات قانون اساسی هند، به ویژه دادگاه عالی را تحقیر می کند.
دانشگاه جواهر لعل نهرو و جامیا میلیا اسلامیه (دانشگاه ملی اسلامی اسلامی) که در پایتخت شهر دهلی نو واقع شده اند، توسط قوانین مجلس تأسیس شده اند و دانشگاه های مرکزی معروف هستند که تماماً توسط دولت از پول مالیات دهندگان تأمین می شود. هر دو در هند به دلیل برتری آکادمیک و همچنین به دلیل سیاست‌های نابسامان دانشجویی که در محوطه دانشگاه جریان دارد، شناخته شده هستند. در مواقعی، هر دو پردیس بیشتر به‌عنوان میدان‌های نبرد سیاسی ظاهر می‌شوند تا به‌عنوان مؤسسات تحقیقاتی با بودجه عمومی که در فعالیت‌های دانشگاهی و ملت‌سازی شرکت دارند تا «ارزش» پولی را که مردم هند برای آنها خرج می‌کنند، ارائه دهند. در واقع، JNU از زمان آغاز به کار خود دارای یک شجره طولانی در سیاست چپ است و رهبران چپ بسیاری مانند سیتا رام یچوری و کانهایا کومار (کنگره کنونی) تولید کرده است. در گذشته نزدیک، هر دو دانشگاه در مرکز تظاهرات ضد CAA در دهلی قرار داشتند.
آخرین مورد در این مجموعه، "اختلال" در هر دو دانشگاه در هنگام نمایش قسمت دوم است مستند بی بی سی «هند: پرسش مودی» که پاسخ سی ام مودی گجرات به شورش‌های دو دهه پیش را زیر سوال می‌برد و عملکرد سیستم قضایی و اقتدار دادگاه‌های هند را زیر سوال می‌برد. جالب اینجاست که حنا ربانی از پاکستان از این مستند برای دفاع از دولت شریف استفاده کرده است. ظاهراً، دانشجویان جناح چپ خواهان غربالگری عمومی بودند در حالی که دولت می خواست از پیش بینی ناآرامی ها در محوطه دانشگاه دلسرد شود. با این حال نمایش ادامه داشت و گزارش هایی از صحنه های زشت سنگ اندازی و اقدامات پلیسی وجود دارد.
سیاست دانشجویان نقش مهمی در مبارزات آزادی هند داشت. هند در سال 1947 به آزادی مبارزان سایه‌ها دست یافت. پس از آن، مردم هند قانون اساسی خود را که در 26 به وجود آمد، تنظیم کردندth ژانویه 1950. هند به عنوان بزرگترین دموکراسی فعال، یک دولت رفاهی است که آزادی و حقوق اولیه بشر را برای همه تضمین می کند، دارای یک قوه قضاییه مستقل و بسیار قاطع و یک سنت دموکراتیک عمیق و فرآیندهای انتخاباتی است. مردم به طور مرتب دولت هایی را انتخاب می کنند که برای مدت معینی در قدرت باقی می مانند تا زمانی که از اعتماد مجلس برخوردار شوند.
در هفت دهه گذشته یا بیشتر، زیرساخت های آموزش عالی خوب در هند به وجود آمده است که تلاش های متوالی دولت را نادیده گرفته است. با این حال، این مؤسسات عمدتاً از بودجه عمومی برخوردار هستند و معیارهای کارایی و کیفیت پایینی دارند. دلایل متعددی برای آن وجود دارد، اما «سیاست دانشجویی» یکی از دلایل کلیدی است. پنج سال طول کشید تا دوره سه ساله مدرک را در دانشگاه رانچی به دلیل تاخیر در جلسه که عمدتاً ناشی از سیاست در محوطه دانشگاه بود، بگذرانم. یافتن محیط دانشگاهی نابسامان در پردیس‌های سراسر کشور حتی در دانشگاه‌های معتبری مانند JNU، Jamia، Jadavpur و غیره غیر معمول نیست.
پس از استقلال، وظیفه دانشگاه‌های هند آموزش/تربیت منابع انسانی هندی برای تبدیل شدن به محقق، مبتکر، کارآفرین و دیگر متخصصانی است که به توسعه شخصی، خانوادگی و ملی اختصاص داده شده‌اند و ارزش پول عمومی صرف شده در راه اندازی آنها را توجیه می‌کنند. مهدکودک بودن برای سیاستمداران آینده دیگر نمی تواند باشد علت وجودی به دلیل وجود آنها که مسیر شغلی روشن سیاست حرفه‌ای در دموکراسی نمایندگی پارلمانی عمیقاً ریشه‌دار از پانچایات روستا تا سطح پارلمان که فضای کافی برای ایدئولوژی‌های انقلابی در سایه‌های مختلف را نیز دارد، به خوبی مورد توجه قرار گرفته است.
یکی از راه‌های اصلاح وضعیت کنونی، حساس کردن دانش‌آموزان به ارزش پولی که مالیات دهندگان به سختی به دست می‌آورند و ضرورت توسعه شخصی و خانوادگی آنها (اگر توسعه ملی نباشد) است که به نوبه خود مستلزم تغییر در نگاه هند است. در مؤسسات آموزش عالی از «امکانات عمومی» تا «ارائه‌دهنده خدمات به طور کارآمد».
نگاه کردن به دانشگاه ها به عنوان ارائه دهندگان خدمات آموزش عالی به عنوان جدای از کشور های بزرگتر اقتصاد اجرا و عمل بر اساس اصول مدیریت کسب و کار پتانسیل بهبود کارایی و کیفیت را دارد.
در حال حاضر دولت هم به کاربران (دانشجویان) پرداخت می کند و هم خدمات ارائه می دهد و کاربران از هزینه خدمات بی اطلاع می مانند. آنچه مورد نیاز است، تقسیم پرداخت کننده و ارائه دهنده است. بر این اساس دانشجویان خریدار/استفاده کننده از خدمات دانشگاه ها خواهند شد. آنها مستقیماً به ارائه دهندگان (دانشگاه ها) هزینه تحصیلات عالی را در قالب شهریه پرداخت می کنند. دانشگاه ها هیچ بودجه ای از دولت دریافت نمی کنند. منبع اصلی درآمد آنها شهریه پرداختی توسط دانشجویان خواهد بود که به نوبه خود از دولت دریافت خواهند کرد. همان پولی که در حال حاضر برای ارائه کمک های مالی به دانشگاه ها استفاده می شود برای پرداخت شهریه و هزینه های زندگی به طور مستقیم به دانشجویان استفاده می شود که به نوبه خود از آن استفاده می کنند تا خدمات خود را به ارائه دهندگان پرداخت کنند. به این ترتیب، کمیسیون کمک هزینه دانشگاه به تنظیم کننده بخشی تبدیل می شود.
یک نهاد مالی جدید دانشجویی باید ایجاد شود که 100٪ بودجه برای پرداخت شهریه و هزینه های زندگی به همه دانشجویان متقاضی در قالب کمک هزینه تحصیلی و وام بر اساس پیشنهاد پذیرش از دانشگاه ها ارائه کند. اقتصادی و زمینه اجتماعی دانش آموزان را می توان برای تضمین عدالت در نظر گرفت.
دانش آموزان دوره و ارائه دهنده را انتخاب خواهند کرد (دانشگاه) بر اساس رتبه بندی و کیفیت خدماتی که دانشگاه ها ارائه می کنند، دانشگاه ها برای جذب دانشجو برای درآمدزایی با یکدیگر رقابت خواهند کرد. بنابراین، این امر باعث ایجاد رقابت در بازار بسیار مورد نیاز در بین دانشگاه‌های هند می‌شود که به هر طریقی با توجه به برنامه‌ای که اخیرا منتشر شده است برای اجازه دادن به شهرت ضروری است. دانشگاه های خارجی برای افتتاح و راه اندازی پردیس ها در هند. دانشگاه های هند باید برای بقا با دانشگاه های خارجی رقابت کنند و از ایجاد «دو طبقه» از هندی های تحصیل کرده اجتناب کنند.
هند برای اطمینان از اهداف سه گانه کارایی، برابری و کیفیت در آموزش عالی باید از دوگانه «کاربر-ارائه‌دهنده» به مدل سه‌گانه «کاربر-پردنده-ارائه‌دهنده» حرکت کند.
***
مقاله مرتبط:
هند به دانشگاه های خارجی معتبر اجازه می دهد تا پردیس های خود را باز کنند
