آزادسازی بخش آموزش عالی که به ارائه دهندگان معتبر خارجی اجازه می دهد تا پردیس هایی را در هند تأسیس و راه اندازی کنند، رقابت بسیار مورد نیاز را در بین دانشگاه های هندی با بودجه عمومی برای بهبود (به ویژه در شمارش خروجی های تحقیقاتی و تجربه یادگیری دانشجویان) ایجاد می کند که این امر نیز به یک امر ضروری تبدیل می شود. به هر حال آنها را به منظور جلوگیری از امکان ایجاد نابرابری فرصت در اشتغال در بخش خصوصی/شرکتی به دلیل ماهیت "استخدام دانشجو" در پردیس های هندی دانشگاه های خارجی.
کمیسیون کمک هزینه های دانشگاه (UGC)، تنظیم کننده بخش آموزش عالی در هند صادر کرده است اعلان عمومی و پیش نویس از آیین نامه ها، در 5th ژانویه 2023، برای مشاوره با هدف تسهیل ایجاد پردیس های دانشگاه های خارجی در هند و تنظیم آنها. پس از دریافت بازخورد از ذینفعان، UGC آنها را بررسی کرده و تغییرات لازم را در پیش نویس اعمال خواهد کرد و نسخه نهایی مقررات را تا پایان این ماه منتشر خواهد کرد که زمان لازم‌الاجرا شدن آن است.
در راستای توصیه های ملی سیاست آموزشی (NEP)، 2020، چارچوب نظارتی، با هدف بین‌المللی‌سازی بخش آموزش عالی، اجازه ورود دانشگاه‌های خارجی با رتبه بالاتر را می‌دهد تا در هند فعالیت کنند تا بعد بین‌المللی برای آموزش عالی فراهم شود تا دانشجویان هندی را قادر سازد. بدست آوردن خارجی مدارک تحصیلی با هزینه مقرون به صرفه و تبدیل هند به یک مقصد تحصیلی جهانی جذاب.
مفاد کلیدی پیش نویس آیین نامه عبارتند از
- واجد شرایط بودن: این مقررات امکان راه اندازی پردیس در هند توسط دانشگاه هایی را که در رتبه بندی 500 برتر جهانی (کلی یا موضوعی) قرار دارند، می دهد. آن دسته از دانشگاه های معتبر که در رتبه بندی جهانی شرکت نمی کنند نیز واجد شرایط خواهند بود. آزادی افتتاح پردیس در سراسر کشور منهای شهر هدیه؛ تایید UGC مورد نیاز خواهد بود. دو سال دوره پنجره برای ایجاد پردیس، تایید اولیه برای 10 سال، تمدید بیشتر مجوز برای ادامه منوط به نتیجه بررسی.
- پذیرش: دانشگاه های خارجی آزاد هستند که سیاست ها و معیارهای پذیرش خود را برای پذیرش دانشجویان هندی و خارجی تعیین کنند. سیاست رزرو برای دانشجویان هندی قابل اجرا نیست، تا دانشگاه خارجی در مورد معیارهای پذیرش تصمیم بگیرد.
- کمک هزینه تحصیلی/کمک مالی: نیاز به کمک هزینه تحصیلی/کمک مالی به دانشجویان از محل بودجه ایجاد شده توسط دانشگاه های خارجی. هیچ کمک یا بودجه ای از سوی دولت هند برای این کار وجود ندارد.
- هزینه تحصیل: آزادی دانشگاه های خارجی برای تصمیم گیری در مورد ساختار شهریه. UGC یا دولت هیچ نقشی نخواهند داشت
- کیفیت آموزش همتراز با پردیس اصلی در کشور بومی؛ ممیزی تضمین کیفیت انجام خواهد شد.
- دوره ها: فقط دوره ها/کلاس های حالت فیزیکی مجاز هستند. دوره های آنلاین، خارج از دانشگاه/در حالت آموزش از راه دور مجاز نیستند. نباید منافع ملی هند را به خطر بیندازد.
- اعضای هیئت علمی و کارکنان: آزادی و استقلال برای جذب اعضای هیئت علمی و کارکنان منظم تمام وقت از هند یا خارج از کشور، اساتید باید برای مدت معقولی در هند بمانند، بازدید از دانشکده برای مدت کوتاه مجاز نیست.
- رعایت قوانین FEMA 1999 در بازگرداندن وجوه.
- شخص حقوقی ممکن است تحت قانون شرکت، یا LLP یا سرمایه گذاری مشترک با شریک هندی یا یک شعبه باشد. می تواند با مشارکت یک موسسه هندی موجود به عنوان JV شروع به فعالیت کند. این مورد توجه ویژه ای برای دانشگاه های موجود هند خواهد بود.
- بدون اطلاع UGC نمی توان برنامه یا محوطه دانشگاه را به طور ناگهانی که علاقه دانشجویان را به خطر می اندازد، ببندد
این مقررات گسترده برای بخش آموزش عالی هند آزاد است و می تواند به بین المللی شدن این بخش کمک کند. می تواند خروجی ارز خارجی را با تعداد دانشجویان هندی که برای تحصیل به خارج از کشور می روند، صرفه جویی کند (حدود نیم میلیون دانشجوی هندی در سال گذشته با هزینه خروج ارز حدود 30 میلیارد دلار به خارج از کشور رفتند).
مهم‌تر از همه، این مقررات روحیه رقابت را در دانشگاه‌های هندی که از طریق بودجه عمومی تامین می‌شود، القا می‌کند. برای جذاب بودن، آنها باید به ویژه در تعداد خروجی های تحقیقاتی و تجربه یادگیری دانش آموزان بهبود یابند.
با این حال، ایده تحصیل در خارج از کشور نیز در مورد به دست آوردن تجربه زندگی از زندگی در یک سرزمین خارجی است و اغلب با برنامه مهاجرت مرتبط است. تحصیل در پردیس های هندی دانشگاه های خارجی ممکن است برای کسانی که چنین برنامه هایی دارند مفید نباشد. چنین فارغ التحصیلانی ممکن است بخشی از نیروی کار هند را تشکیل دهند / باقی بمانند.
در یک نکته جدی تر، این اصلاح پتانسیل افزایش شکاف فقیر و غنی و ایجاد "دو طبقه" از متخصصان در نیروی کار را دارد. دانش‌آموزان خانواده‌های مرفه با پیش‌زمینه متوسط انگلیسی، خود را در پردیس‌های هندی دانشگاه‌های خارجی پیدا می‌کنند و در نهایت مشاغل خوبی در بخش خصوصی/شرکتی پیدا می‌کنند، در حالی که آن‌هایی که پیش‌زمینه غیرانگلیسی خانواده‌هایی با منابع محدود دارند، در نهایت به دانشگاه‌های هند می‌روند. این نابرابری فرصت ها از نظر دسترسی به آموزش در پردیس های هندی دانشگاه های خارجی در نهایت به نابرابری فرصت های شغلی در بخش خصوصی و شرکتی تبدیل خواهد شد. این می تواند به «نخبه گرایی» کمک کند. دانشگاه‌های هندی با بودجه دولتی، ممکن است این احتمال را کاهش دهند، اگر بتوانند به این مناسبت برسند و کیفیت را بهبود بخشند تا فارغ‌التحصیلان خود را قادر سازند تا شکاف در مجموعه مهارت‌های لازم برای اشتغال را پر کنند. بخش شرکتی.
با وجود این، اصلاحات برای بخش آموزش عالی هند بسیار مهم است.
***
